Welkom!

Mijn naam Birgita Endert. Een Zweedse naam voor een oerhollandse vrouw. Mijn naam betekent 'Sterk Meisje'. En dat is waar gebleken. Er is me veel overkomen en ik sta keer op keer op.

Mijn verlies- en rouw ervaringen leidden tot het starten van mijn eigen bedrijf in 2016. Ik vind het namelijk essentieel dat mensen zichzelf mogen blijven, wat ze ook gebeurt. Niet aanpassen, niet groot houden, maar gewoon 'zijn met wat er is. En niet blijven hangen in het verlies of de rouw'.

​

Een van mijn kwaliteiten is om mensen snel te doorgronden en hen te steunen of te laten bijsturen, zodat ze weer op hun eigen pad terecht komen. En dat geldt ook voor mezelf: altijd kijken of het klopt wat ik doe, kijken hoe iets anders kan als dat niet het geval is. Leren van ervaringen en zijn in het moment.

​

Mijn leven was een zoektocht! 

​

Het opnieuw uitvinden van wie ik nu ben en wat ik doe was een hele zoektocht. Ik had een fijne jeugd in een dorp in het midden van het land. Mijn vader was huisarts en dat betekende af en toe 'zomaar weg door een spoedgeval' en hard werken. Daarbij hoorden we blijkbaar tot een bepaalde klasse, wat maakte dat we ons op een bepaalde manier moesten gedragen. Ik paste me geruisloos aan, aan wat er van me verwacht werd.

 

Begin dertig merkte ik op dat ik mezelf 'kwijt' was. Dat vond ik  gek omdat ik mijn leven behoorlijk op orde had. Ik had een eigen huis, een vaste fulltime baan en een relatie. Ik had echter geen idee meer wat ik wilde of wie ik was. Mijn ouders waren toen al overleden. Dat gebeurde toen ik 28 en 32 was. Het gekke was: ook na hun overlijden bleef ik voldoen aan hun verwachtingen.

 

En dat wilde ik anders. Ik was ervan overtuigd dat het tijd was voor mijzelf. En dat er iets goeds achter vandaan zou komen als ik 'naar binnen ging' om te zoeken naar mezelf'. En ik wilde niet meer op de automatische piloot leven en het meeste uit mijn leven te halen. Doen waar ik voor bedoeld was, al had ik toen nog geen idee wat dat precies was.

​

Het zoeken ging niet zonder vallen en opstaan. Ik ben mezelf meermaals tegengekomen, bv. na een verbroken verloving, divers gezondheidsgedoe, een burnout en het stoppen met mijn loondienst. Of de oplichting waar in 2021 mee te maken kreeg en die mijn hele ík', mijn eigenwaarde, zelfvertrouwen en de zin om te leven op losse schroeven zetten. En ook dat kwam ik weer te boven.

​

Wat me ook gebeurt ik zie ook altijd de andere kant van het donker. Hoe donker het ook is. En wat een uitdaging of probleem lijkt,, blijkt dan toch mee te vallen. Ik kan niet alles voorkomen in mijn leven, maar ik kan wel altijd bepalen hoe ik ergens op reageer. En nee, ik vind niet alles wat op mijn pad komt leuk of gemakkelijk. In elk geval weet ik hoe ik sneller iets anders kan doen. En doe ik dat ook, waardoor ik minder lang hoef te lijden of te lang blijf haken in iets wat ik niet zelf kan oplossen.

​

Waar het leven wat mij betreft over gaat is het volledig ervaren en accepteren wat er gebeurt. En dat ook in de diepte van jezelf. Wat er ook gebeurt. Positief en negatief. Allebei! Het gaat niet om het vallen, maar om het opstaan. Het gaat niet om winnen of verliezen, maar om van het verlies te leren en weer op te staan. Het gaat om de transformatie die je maakt, hoe je voor jezelf en jouw ziel zorgt! Niet om hoeveel je verdient, wat je succes is in een baan, maar om WIE JE ECHT BENT! En ZIJN met wat er is. In de overtuiging dat 'this too will pass!'.

​

Ik weet, voel, dat er meer is dan deze wereld. En ervaar de wereld en de dualiteit op mijn eigen manier. En dat betekent dat ik het aardse en het spirituele in mijzelf en mijn praktijk vormgeef. Ben ik zweverig? Nee, verre van. Ik ben geaard, oplossingsgericht en praktisch. Positief? Ja! Sfeergevoelig? Ja! Leergierig? Ja! Avontuurlijk. Ja! Mensen die me kennen vinden me een warm mensenmens, vriendelijk, dienstbaar en redelijk recht door zee. Oprecht en eerlijk. En scherp als dat nodig is.

​

Inkijkje in mijn leven:

​

Een korte inkijk in mijn leven (tot nu toe): Ik vond het leven als kind en jong volwassene niet zo gemakkelijk. Ik groeide dus op in een huisartsengezin in het midden van het land en we hadden het goed. Het leven voelde echter wat gemaakt en ik moest in het gareel lopen. "Doe maar normaal, dan ziet de buitenwereld dat het goed is."  Ik voelde me regelmatig eenzaam en had moeite om mijn eigen weg en identiteit te vinden. Snapte niet goed hoe ik mezelf  kon blijven en toch aan de verwachtingen kon voldoen. Verloor mezelf en mijn eigenheid.

​

En dat voelde verre van prettig, zie ik achteraf. Wat minder prettig was, was dat ik ook huisarts moest worden (net als mijn vader en zijn vader, mijn opa), maar dat me dat niet paste. Wat ik dan wel ging worden: ik had geen idee. Er werd ook niet meer over gesproken en ik moest het zelf maar uitzoeken. En dat was lastig voor me. Alles was ik zou kiezen zou mijn vader teleurstellen. En dat is niet wat je wilt als kind.

​

Daarnaast gebeurde er van alles. Dierbaren overleden. Ik verloor mijn ouders toen ik rond de dertig was en verloor al eerder mijn grootouders. En ook nu nog regelmatig lieve vrienden en andere dierbare mensen. Voeg daar mijn gescheiden ouders, een zoekende vader, mijn eigen kinderloosheid, een verbroken verloving, behoorlijk wat gezondheidsgedoe en recentelijk een forse oplichting aan toe en het plaatje is redelijk compleet.

​

En liet ik me door dit alles uit het veld slaan? NEE! Het leven zette me zo op mijn huidige en het voor mij juiste spoor. En ik leerde keer op keer opstaan. Of het nou om het einde van mijn baan, het overlijden van vrienden of familie of zelfs om een oplichting gaat. Ik laat me niet uit het veld slaan en ga er keer op keer weer voor. Keer op keer sta ik op. Leer van de ervaring en probeer het nog een keer.... de aanhouder wint. 

​

De afgelopen jaren leerde ik steeds beter hoe ik terugschakel van overleven naar leven in mijn tijd en tempo. Gaandeweg werd ik meer en meer mezelf.  Nieuwgierig hoe ik dat deed?

​

Sinds 2008, net na het overlijden van mijn moeder, leerde ik over de karakters en het omgaan met energie en de blokkades in het lijf. En hoe ik stagnatie kan verhelpen door mijn gedrag te veranderen. Met mijn ervaring en opgedane kennis in de Karakterologie, maar ook mijn opleiding Spirituele Psychologie vond ik mijn eigen identiteit, mijn eigen weg, mijn 'highway naar happiness' weer. En reisde ik tot Covid-19 in 2020 kwam de hele wereld rond. Mijn zeilreizen naar Antarctica en South Georgia zijn naast diverse duikreizen mijn favoriet. 

​

Ervaar ik het leven als gemakkelijk? Nee, ik werk er dagelijks hard aan om mezelf te blijven ervaren. Is dat erg? Nee, ik doe het graag! Het is namelijk 'o zo gemakkelijk' om weer op de automatische piloot te leven en te vervallen in 'oud' gedrag waar ik minder blij van wordt. En dat wil ik niet meer.

Dus iedere dag weer kijken hoe ik me voel en daarop bijstellen!
 

HET ROER OM!!

​

Wat is het grootste kantelpunt tot nu toe en een grote realisatie na het starten van mijn eigen onderneming in 2016? Het loslaten van mijn loondienst bij de werkgever waar ik sinds 2002 werkte! en het overleven van de oplichting waar ik in dat jaar mee te maken kreeg.

 

Begin 2021 heb ik mijn roer definitief omgegooid en ben ik niet meer in loondienst. De route om die keuze te maken was lang en pittig. Ik was te betrokken, loyaal om zomaar te kiezen. Was ook nog best tevreden met mijn baan. En toch werd het tijd om te kiezen. En toen ik gekozen had en aan het wennen was aan mijn ondernemerschap, kreeg ik in de zomer van dat jaar te maken met een fikse oplichting, die alles waar ik voor stond op losse schroeven zette en alles waar ik op vertrouwde verloor. Niet alleen een fikse som geld, maar ook mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen. Het heeft flink wat aandacht en tijd gekost om dat te boven te komen. Echter, ik weet wat ik aankan, waar ik voor sta en wat ik mezelf waar vind.

​

Nu ik het verschil voel, de passie en de vrijheid die ik ervaar, nu de ratrace en de stress voor mij geëindigd is, voel ik me mezelf. Niet altijd fantastisch en dat is prima. Ik ervaar het leven als van mij, naast dat het soms ook zoeken en volhouden is. Soms vraagt het leven me om uit de comfortzone te stappen en iets te doen wat je niet gemakkelijk vindt. En dan toch een stap zetten, ook als ik niet weet waar ik uitkom, helpt me om op mezelf te vertrouwen en te ervaren waartoe ik in staat ben. Weten wie ik ben, wat ik kan dragen, maakt dat ik uitkijk naar de rest van mijn leven.

​

Tot binnenkort. Ik kijk ernaar uit je te ontmoeten.

​

Birgita

​

Karakter- en transformatiecoach 

​

​

​

​